U vremenu kada je Negotin još uvek bio okružen ritovima, spas od magle, loše vode i vazduha njegovi stanovnici potražili su na obližnjim brdima. Sveža hladovina hrastove šume, zdrava pijaća voda i blizina gradu učinila su Badnjevo najomiljenijim izletišem Negotinaca i njegovih posetilaca. 

Reči o Badnjevu kao pravom izletničkom mestu Negotinaca nije bilo sve do kraja XIX i XX veka, kada su pored pivnica i plodnih vinograda počele da se grade i prve vile bogatih Negotinaca.  Početkom XX veka preduzimaju se i prvi koraci ka uređenju Badnjeva kao pravog izletničkog mesta. 

Tako je 1910. godine formirano Društvo za ulepšavanje Badnjeva i okoline, koje je za cilj imalo „da mesto uredi i ulepša“. Počelo se od obnavljanja badnjevske česme, koju su na tom mestu 1824. godine podigli knez Krsta Petrović i Ilija Marković-Mašić, bivši član Negotinskog prvostepenog suda čija je porodica opštini Negotin poklonila parcelu sa izvorima uz uslov da se voda sprovede do centra Badnjeva. Negotinci se i dan danas snabdevaju vodom sa ovih izvora. 

U periodu od 1918. do 1941. godine, Badnjevo je imalo svog čuvara koji je održavao cvetne površine, pazio na hrastovu šumu i čistio prostor i klupe za izletnike. U ovom periodu, sagrađen je i paviljon iznad česme kao mesto predviđeno za održavanje proslava negotinskih udruženja i organizacija. U Badnjevu je tada postojao i propis o javnom redu po kome su se u periodu od 14 do 17 časova galama i muzika zabranjivale, omogućavajući pritom posetiocima da se prepuste uživanju u mirnom i prijatnom okruženju na svežem vazduhu.

Društva za ulepšavanje Badnjeva i okoline više nema, a ni čuvara. Vek kasnije, stare cvetne leje zamenile divlje deponije, a nekadašnji sjaj ovog izletišta se tek nazire iz onoga što je preživelo ljudski nemar i godine propadanja, česme i usamljenog paviljona.